Vandaag ben ik (volgens berekeningen) 5 weken en 3 dagen zwanger.

Inmiddels alweer ruim 1,5 jaar aan het "proberen" !

Met ondertussen een flinke miskraam mag ik wel zeggen. Door de vakantie werd de 1e echo pas met 11,5 week gemaakt, en daar bleek het vruchtje met 8 weken al "gestopt" te zijn. Helaas moest na 3 weken daarna het ook nog via curretage weg gehaald worden. En dat heeft wel zijn impact gehad op mijn "periode". Die was even flink overhoop.

En toen begon het weer overnieuw. Elke maar die spanning, en weer het verdriet als het niet zo was. De dokter zei... niet zo mee bezig zijn... YEH RIGHT ! Probeer dat mijn onderbewustzijn maar eens duidelijk te maken...

Maar goed... terwijl ik het eigenlijk nu helemaal niet verwachte na zoveel teleurstellingen, nu eindelijk een positieve test !

Heb de verloskundige gebeld, en deze stelde na de vorige miskraam dan ook gelijk een vroege echo voor. Bij 8 weken en 3 dagen gaat dat gebeuren. Over 3 weekjes dus. Maar ooeeee wat ben ik nerveus... BAH. Kan echt nog niet genieten. Ben zo bang voor slecht nieuws... terwijl het toch wel o zo anders voelt.

Heb een dochter van 6.5 waar ik zo door de zwangerschap heen fietste... geen kwaaltje, geen pijntje, helemaal niets. Ook de vorige zwangerschap (welke dus eindigde in een miskraam) niets, noppes, helemaal geen last.

En nu.... moe, misselijk, voel me.. bagger. Dat zou toch een goed teken moeten zijn. Manlief vind het helemaal geweldig dat ik me zo voel... want is toch duidelijk een teken van zwangerschap volgens hem. En bedankt !!! Maar ik hoop het wel.

Zijn er meer dames.. die zich een beetje kunnen herkennen in mijn verhaal ???